Je als duo vernoemen naar een beroemd schilder impliceert dat je meent te kunnen schilderen met klanken en beschikt over een breed palet aan kleuren om de stemming en gevoelens achter de noten weer te geven. Tot op zekere hoogte slagen Yfynke Hoogeveen (klarinet) en Loes van Ras (piano) daar in. Hun langdurige samenwerking sinds hun studie aan het conservatorium van Groningen stond in ieder geval garant voor sluitend samenspel, maar was geen garantie dat alles lukte. De sonate van Poulenc dartelde wel, was hier en daar lichtvoetig en kreeg ook wel een heftige lading, maar ze konden haar door ritme- en tempoverschillen (in de compositie!) niet tot een eenheid smeden. Dat lukte in de 2e sonate van Brahms, die zich voornamelijk in het middenregister afspeelt, veel beter.
↧